ดั่งหยกขาวยวนใจ

เฉินซีหยาง-ลู่ลี่อิน

ข้าชอบ..เจ้า ข้า..จะแต่งเจ้าเป็นภรรยา"  

 ลู่ลี่อินตกตะลึงนิ่งค้างเมื่อได้ยินประโยคนั้นหลุดจากปากเขา ก่อนจะตั้งสติหาสาเหตุของถ้อยคำเหล่านี้

"ท่านไม่สบายหรือ" มือเล็กที่ดันอกผละออกแล้วยกขึ้นแตะหน้าผาก แก้ม และลำคอของเขา เอียงหน้ากวาดสายตาหาสิ่งผิดปกติ จนลืมคิดไปว่าตนนั่งอยู่บนตักเขา

"ข้าสบายดีไม่ได้เป็นอะไร" เฉินซีหยางลดมือที่จับคางหญิงสาวลง ย้ายมาโอบกอดรอบเอวไว้หลวมๆ เมื่อนางไม่ขัดขืนแล้ว 

"ท่าน..จะชอบข้าได้อย่างไร ข้าไม่ควรคู่ หรือเหมาะสมกับท่านสักนิด "

"เหมาะสมหรือไม่เรื่องนั้น ข้า..ไม่รู้ เพราะข้าไม่ได้ชอบคนที่ความร่ำรวย เงินทองทรัพย์สมบัติข้า..มีพอแล้ว และไม่ได้ชมชอบความงดงาม เพราะข้าเห็นมามากและคิดว่ามันไม่ยั้งยืน" 

"นี้ท่าน..ว่าข้าไม่งามหรือ" 

"สำหรับข้า..เจ้างามมากแล้ว งดงาม..กว่าสตรีทุกคนที่เคยเจอเสียอีก" ในสายตาเขานางย่อมงดงามที่สุดอยู่แล้ว 

"แต่ข้า...." 

"ข้า..บอกให้เจ้ารับรู้ ไม่ต้องการฟังคำปฎิเสธของเจ้า"  

เกาซีซวน-ถังเสี่ยวเซียน

ท่าน..เห็นหยกของข้า..หรือไม่ "  

เกาซีซวนมองใบหน้าตื่นตระหนกของสตรีตรงหน้า พลางสอดมือเข้าไปในอกเสื้อตนเอง หยิบเอาหยกประจำตัวที่มารดามอบให้ออกมา แล้วจับมือหญิงสาวตรงหน้าหงายขึ้น จ้องมองใบหน้าขาวซีดให้ชัดอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจวางหยกลงไป ในเมื่อนางเอ่ยขอเช่นนั้นก็ยกให้เสียเลยแล้วกัน 

หยกต้องมอบเป็นของแทนใจ โดยบุรุษจะมอบให้สตรีเพื่อเป็นการหมั้นหมาย นางคงจำเขาไม่ได้ถึงได้มาทวงหยกคืนเช่นนี้ แต่ก็ไม่แปลกใจนัก ขนาดตัวเขาเองยังเห็นหน้าหญิงสาวชัดเจนก็เมื่อตอนที่ลงไปอุ้มขึ้นมา ในคืนนั้นเขาแต่งชุดดำปิดบังใบหน้ามิดชิด หากนางจำได้นี้สิถีอเป็นเรื่องแปลก 

เรื่องที่เขาล่วงเกินตอนไม่มีสติ กับการที่นางเอ่ยปากขอหยกประจำตัว คงต้องขอไตร่ตรองดูก่อนว่า เขาต้องตบแต่งหญิงสาวเป็นภรรยา หรือว่าจะปล่อยผ่านไปโดยเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ

 "เจ้ายังเล่าไม่จบ" เอ่ยทวงถามสิ่งที่นางเล่าค้างไว้ เพราะเขาต้องรู้ทุกเรื่องเพื่อหาเหตุผลเชื่อมโยงนางกับจวิ้นอ๋อง 

"คนแซ่เกา..เป็นคนแซ่เกาที่ช่วยข้าออกมาของสิ่งนี้ก็เป็นเขาที่มอบให้ข้า" ร่างบางเอ่ยบอกเขาเพราะเรื่องนี้นางจำได้ไม่เคยลืม พลางก้มมองหยกในมือตัวเอง แล้วกำเอาไว้แน่นเกรงว่าจะหลุดหายไปอีก